براساس يافته‌هاي يك پژوهش، استفاده موضعي از عسل مي تواند با افزايش ميزان تشكيل مجدد بافت پوششي و كاهش شدت و وسعت التهاب به بهبود روند التيام زخم كمك كند.

به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) واحد علوم پزشكي تهران، عسل از ديرباز به عنوان دارويي مؤثر براي التيام زخم در طب سنتي استفاده شده است.

دكتر رضا صداقت، استاديار علوم تشريح و پاتولوژي دانشكده پزشكي دانشگاه شاهد نيز در پژوهشي اثرات استفاده موضعي عسل را بر جنبه هاي هيستوپاتولوژيك فرآيند زخم ارزيابي كرده است.

براي اين منظور 60 رت با شرايط يكسان و مشابه انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه مورد و شاهد تقسيم شدند. سپس برش‌هاي جراحي روي پوست آنها ايجاد شد و تنها رت‌هاي موجود در گروه مورد، عسل دريافت كردند.

در بخشي از اين پژوهش آمده است: رت‌هاي موجود در هر دو گروه بر اساس فواصل زماني معين به شش زيرگروه تقسيم شدند. در انتهاي هر فاصله زماني در زيرگروه موردنظر بعد از كشتن رت‌ها، نمونه‌اي از پوست محل زخم گرفته شد و نمونه‌هاي بافتي در محلول فرمالين 10 درصد جمع آوري شده و از طريق استاندارد قالب گيري در پارافين آماده سازي شدند.

جهت بررسي تغييرات هيستوپاتولوژيك، مقاطعي با ضخامت 5 ميكرومتر بريده و با روش هماتوكسيلين و ائوزين رنگ آميزي شدند.

وي مي‌افزايد: هيستوپاتولوژي اختلافات معني داري را به لحاظ شدت و وسعت التهاب و ميزان تشكيل مجدد بافت و پوشش بين دو گروه مورد و شاهد نشان داد.

در بخش ديگري از اين پژوهش آمده است: نتايج به دست آمده از اين تحقيق نشان مي دهد كه استفاده موضعي از عسل مي تواند با افزايش ميزان تشكيل مجدد بافت پوششي و كاهش شدت و وسعت التهاب به بهبود روند التيام زخم كمك كند.